SEVGİ ÜZERİNE

 Kendime sevgi vermeyi öğrendikçe geliştiğimi ve gelişime değişime daha açık olduğumu fark ediyorum, insan kendinden nefret ederek gelişemez ve değişemez bence. Kendinden nefret ederken kendine dair hiç bir şeyi görmek duymak istemiyorsun ki iyi kötü fark etmez hiç bir şeyi biri gelip seni övüyor ona karşı bile nefret duyuyorsun çünkü sen iyi olandan bile nefret ediyorsun. Şimdi böyle yazınca bir anda sevgisizlik nefret mi doğurur diye bir soru geldi aklıma nötr duygu yok mu? Galiba yok en azından benim için yok yani ben galiba siyah beyaz insanıyım grilerim yok ama son zamanlarda grileri oluşturmayı başardım, bunu kendimi az da olsa sevmeye başlamayla yapabildim. Bu durumda benim için hayata dair her şeyde sevginin olduğu yerde nefret, nefretin olduğu yerde sevgi olmuyormuş gibiydi. Yeni yeni anlıyorum ki öyle değilmiş insan kendini bile tam anlamıyla hiç bir zaman sevemiyormuş değil başkalarını sevmek bunu biraz geç fark ettim. Uzun zaman hayatımda insanlar ya var ya yok olmuştu ortası yoktu, varken hayatımın her yerinde yokken selamlaşmayacak kadar uzakta ama meğer ilişkiler böyle kurulmuyormuş kimse kimseyi tamamen kabul etmiyormuş, buna rağmen arkadaş kalmaya devam ediyormuş ve genellikle bazı istisnalar hariç kimse karşı tarafın yanlış olarak düşündüğü kısımlarını değiştirmeye çalışmıyormuş yani doğrusu buymuş her neyse insan sevdikçe - ki ilk başta kendini ,bence insan kendini sevmeden kimseyi sevemiyor- güzelleşiyor ama peki biz sevgimizi nasıl göstericez işte bu başka bir yazının konusu olarak zihni’mde rafa kaldırılmak üzere uzaklaştırılıyor bugünlük benden bu kadar kendinize iyi bakın görüşmek üzere…